انتخاب روش مناسب برای حمل مصالح حفاری شده در حفاری با TBM با توجه به شرایط ژئوتکنیکی و سایر عوامل تأثیرگذار

قطعه دوم تونل زاگرس داراي طول تقریبي 62 كيلومتر و قطر حفاري  31توسط دستگاه حفاري TBM دو سپره انجام ميشود. رخنمونهاي سنگي مسير تونل بيشتر شامل سنگ آهک، سنگ آهک رسي، شيل و به صورت محدود شامل ماسه سنگ و گچ ميباشد كه در آنها ساختارهاي مختلف زمينشناسي از قبيل انواع چين و گسل مشاهده ميشود. حدود 01
كيلومتر از این تونل حفاري شده است و در طول این مسير مخاطرات بسيار زیادي مشاهده شده است. وجود مخاطراتي نظير گاز هيدروژن و آب زیرزميني فراوان در 01 كيلومتر ابتداي تونل و همچنين مسير طولاني جهت حمل مصالح حفاري شده به خارج از تونل و ورود تجهيزاتي نظير سگمنت، ریل و غيره به داخل تونل، وقفه زماني زیادي را در امر حفاري تونل ایجاد كرده است؛ به همين دليل با حفر تونل دسترسي به طول 911 متر تصميم بر آن شده است تا خروج مصالح و ورود تجهيزات از این تونل انجام شود. روشهاي مختلفي براي خروج مصالح حفاري شده در تونلهایي كه به روش مکانيزه حفر ميشود، وجود دارد. در این مقاله با توجه به شرایط ژئومکانيکي مسير و عوامل تأثيرگذار دیگر به مقایسه دو روش حملمصالح حفاري شده با نوارنقاله و لوكومتيو براي 00 كيلومتر انتهاي مسير، بر اساس مدت زمان لازم جهت اتمام پروژه پرداخته شده  2/ 1 سال و توسط لوكومتيو برابر 4 / است. نتایج حاصل از این تحقيق نشان داده است كه مدت زمان لازم براي اجراي پروژه توسط نوارنقاله برابر 2 سال ميباشد. بنابراین استفاده از نوار درجه ارجحيت بيشتري نسبت به لوكومتيو خواهد داشت.

کلمات کلیدی:

قطعه دوم تونل زاگرس، دستگاه TBM ، شرایط ژئوتکنیکی، نوارنقاله، لوکومتیو

نویسندگان :

هانی پورمقدم (کارشناس ارشد مهندسی معدن استخراج، موسسه مهندسین مشاور ایمن سازان)

مهدی رسولی ملکی (کارشناس ارشد زمینشناسی مهندسی، موسسه مهندسین مشاور ایمن سازان)

مهدی صادقی (کارشناس ارشد زمینشناسی اقتصادی، موسسه مهندسین مشاور ایمن سازان)

دومين كنفرانس ملي مهندسي ژئوتکنيک ایران (1393)